بخش اول عکاسی برای هنر ایران یک فرصت مغتنم است که به‌عنوان یک رسانه‌ی قدرتمند در طول پنج دهه‌ی گذشته ابزار و امکان هنر پست‌مدرن بوده و پیش از آن نیز بر کسی پوشیده نیست که بزرگ‌ترین امکان بروز هنر مدرن بوده است. عکاسی، هنر زمان خویش بوده و هست.
ورود عکاسی به ایران حتی با وجود گرفتار شدن در مناسبات درباری و حضور نسبی، شگفت‌انگیز بوده و تا به امروز در طول حیات ۱۸۰ ساله‌اش در هر بازه‌ی زمانی و در شرایط مختلف موقعیت ممتاز خودش را به رخ کشیده است. این ارزش و جذابیت این مدیوم هنری بوده که جایی برای شک و شبهه در بروز خلاقیت و انتقال به‌عنوان سند و یا حتی طنازی و شیطنت و در صورت لزوم فراتر از آن باقی نمی‌گذارد.
عکاسی در هر دورانی و به اقتضای شرایط جامعه و فضای موجود در موقعیت خاصی حاضر بوده؛ از عکاسی درباریان و عکس‌های مشروطه تا عکاس‌خانه‌ها و بعدها انقلاب و جنگ و مطبوعات، تا دو دهه‌ گذشته که به شکل قدرتمندی موقعیت خود را به‌عنوان یک فرآیند هنری تثیبت شده در بستر گالری‌ها و حضور موجه در فضای بین‌المللی و در خارج از مرزها تثبیت کرده است.
عکاسی ایران در طول چندین دهه تا اواخر دهه هفتاد شمسی با..