اکتبر سال ۲۰۱۶ بود که مریم خَستو و جاناتان کلیفورد (Jonathan Clifford) راهی ایران شدند تا روی پروژه‌ی در حال انجام مریم از مادرش کار کنند. مریم خستو که از پدر و مادری ایرانی در ولز متولد شده است، از زمان کودکی مرتب به ایران در حال آمد و شد بوده و در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ در ایران سکونت داشته است. مادر خستو هم‌اکنون ساکن ایران است و مریم به همراه جاناتان ده روز را با او سپری کردند؛ مریم به عکاسی مشغول بود و جاناتان روی پروژه‌ی فیلم‌سازی‌اش کار می‌کرد.
کلیفورد که متولد استرالیا است می‌گوید وقتی کار روی پروژه‌ها به اتمام رسید، «لازم بود از [فضای شهری تهران] خارج شویم». آن دو در ادامه به شهرهای شمالی ایران در حد فاصل دریای خزر و رشته‌ کوه‌های البرز سفر کردند. کلیفورد در ادامه می‌گوید «به هر کس که از برنامه‌هایمان می‌گفتیم اصرار داشت به سوی جنوب و شهرهای اصفهان، شیراز و یزد سفر کنیم که به لحاظ اهمیت تاریخی‌شان مقصد اصلی هر بازدید کننده‌ای به حساب می‌‌آیند.» کلیفورد در ادامه می‌گوید «اگر چه این مکان‌ها بدون شک برایمان جذاب بودند، فکر سفر به شمال، جایی که مریم آنجا خویشانی دارد، و اقا..

دیوار برلین در طول سه دهه حیاتش شاهد وقایع گوناگونی بوده است که گاهی نه تنها تاریخ یک ملت، که سرنوشت جمعی انسان‌ها را برای همیشه تغییر داده‌اند. دیوار حائلی که شرق را از غرب، گویی روح را از کالبد، یا سر را از بدن جدا کرد و آن‌ها که در یک سوی دیوار ماندند، بلا شک کسی را، چیزی را، یا تکه‌ای از حافظه‌ای را در سوی دیگر جا گذاشتند.
دیوار برلین بخشی از تاریخ معاصر است که روایت‌هایش را در داستان‌هایی همچون «مسافر یک لنگه پا» از هرتا مولر و «آنکه از روی دیوار پرید» از پیتر اشنایدر و فیلم‌هایی مهم مثل «خداحافظ لنین!» از ولفگانگ بِکِر و «پل جاسوسان» از استیون اسپیلبرگ شنیده‌ایم و دیده‌ایم. اما روایت عکس‌های مستند اجتماعی، گویی به سبب روایتِ صریح‌شان، یا شاید آنطور که عموم می‌پندارند به دلیل بی‌واسطه‌گی‌شان، در حافظه‌ی جمعی مرد‌مان رسوب می‌کند. از میان عکس‌های مستندی که از دیوار برلین و کنشی که به حیث وجودش در میان زندگی مردم آلمان بر آن‌ها تحمیل کرد، دو عکس سیاه و سفید بخصوص که به روایت تاریخ‌نگاران عکاسی به فاصله‌ی دو روز از هم ثبت شده‌اند برجسته‌اند.
عکس نخست (عکس چپ) که نامی از عکاس آن، یا ..

دیوار برلین در طول سه دهه حیاتش شاهد وقایع گوناگونی بوده است که گاهی نه تنها تاریخ یک ملت، که سرنوشت جمعی انسان‌ها را برای همیشه تغییر داده‌اند. دیوار حائلی که شرق را از غرب، گویی روح را از کالبد، یا سر را از بدن جدا کرد و آن‌ها که در یک سوی دیوار ماندند، بلا شک کسی را، چیزی را، یا تکه‌ای از حافظه‌ای را در سوی دیگر جا گذاشتند.
دیوار برلین بخشی از تاریخ معاصر است که روایت‌هایش را در داستان‌هایی همچون «مسافر یک لنگه پا» از هرتا مولر و «آنکه از روی دیوار پرید» از پیتر اشنایدر و فیلم‌هایی مهم مثل «خداحافظ لنین!» از ولفگانگ بِکِر و «پل جاسوسان» از استیون اسپیلبرگ شنیده‌ایم و دیده‌ایم. اما روایت عکس‌های مستند اجتماعی، گویی به سبب روایتِ صریح‌شان، یا شاید آنطور که عموم می‌پندارند به دلیل بی‌واسطه‌گی‌شان، در حافظه‌ی جمعی مرد‌مان رسوب می‌کند. از میان عکس‌های مستندی که از دیوار برلین و کنشی که به حیث وجودش در میان زندگی مردم آلمان بر آن‌ها تحمیل کرد، دو عکس سیاه و سفید بخصوص که به روایت تاریخ‌نگاران عکاسی به فاصله‌ی دو روز از هم ثبت شده‌اند برجسته‌اند.
عکس نخست (عکس چپ) که نامی از عکاس آن، یا ..

برای نخستین بار در ایران و مطالعات پژوهشی تاریخ عکاسی ایران، نمایشگاه عکس‌های طنز و مضحکه دوران قاجار در موزه عکسخانه شهر به روی دیوار می‌رود.
این عکس‌ها عمدتاً مربوط به دوران ناصری و مظفری است و تعدادی از عکاسان برجسته تاریخ عکاسی ایران آن‌ها را پدید آورده‌اند. برگزاری نمایشگاهی با این موضوع در جهان هنر نیز بی‌سابقه است. این نمایشگاه به‌انتخاب محمدرضا طهماسب‌پور؛ پژوهشگر و محقق حوزه تاریخ عکاسی ایران و کیانوش معتقدی؛ پژوهشگر و مترجم حوزه تاریخ هنر قاجار تدارک و گردآوری شده است.
در بخشی از متن بیانیه نمایشگاه چنین آمده است: «آن‌چه داستان عکاسی در ایران عصر قاجار را مهم می‌کند، تجربه‌گرایی عکاسان و شکل‌گیری گونه (ژانر)های تازه‌ای بود که در طبقه‌بندی فرم‌شناسانه تاریخ عکاسی جهان قابل مطالعه و تجزیه و تحلیل است. یکی از این ژانرهای نو، عکاسی طنز و مضحکه بود که در بیشتر موارد توسط عکاسان درباری و در فضاهایی چون کاخ گلستان و دیگر باغ‌ها و خانه‌های اشراف و اعیان انجام شده است. در همین راستا و با نگاهی به مجموعه عکس‌های باقیمانده از میانه‌ی عصر ناصری(حدود ۱۵۰ سال پیش) می‌توان آرام آرام شکل‌گ..