با انتشار صحبت‌های دبیر[۱] نهمین دوره «ده روز با عکاسان» برای اولین بار در این دوره، به ارائه‌ی نکاتی چند درباره‌ی گفته‌های رامیار منوچهرزاده خواهیم پرداخت. قبل از شروع پیشنهاد می‌شود علاوه بر متن صحبت‌های اخیر دبیر، برای اطلاع از اتفاقات نهمین ده روز، مطلب «نهمین ده روز با عکاسان؛ پرسش‌ها و مسائل» را هم مطالعه کنید. در این مطلب تا آنجا که ممکن بوده تلاش شده است به ترتیبِ صحبت‌های نقل‌شده در خبر، به ارائه‌ی دیدگاه‌ها و نکات مد نظر پرداخته شود. (در این نوشته، مطالبی که به نقل مستقیم صحبت‌های منوچهرزاده پرداخته، با فونت ایتالیک آورده شده ‌است.) همچنین لازم است اشاره کنیم که در مباحث مربوط به دوسالانه‌ی نهم و دهم، لینک برخی از مطالب از وب‌سایت Wayback Machine است.
بخش اول
دبیر رویداد صحبت‌های خود را با مقدّمه‌ای از هنر و عکاسی آغاز می‌کند. همین‌جا می‌توانیم حدس بزنیم مخاطبان این صحبت عکاسانی هستند که در حوزه‌ی «هنر» فعالیّت می‌کنند. سوای این‌که در صحبت‌های منوچهرزاده توضیحی در مورد عبارات «هنر پست مدرن» و «هنر مدرن» در ایران و ارتباط آن‌ها با عکاسی ایران داده نشده، نخست به این نکته بپرد..