‌
انگار جادوی خاصی در عکس‌های رینکو کاوائوچی وجود دارد. او ابدیت را در امر روزمره می‌جوید. جهان عکاس‌های او زندگی را در مرگ و مرگ را در زندگی تنیده، ورای «ژاپنی بودن» می‌رود و افق‌های جدیدی را در هنرش می‌گشاید.
وقتی چند وقت پیش از یک فعال حوزه عکاسی در خارج از ژاپن پرسیدم که در آنجا کدام عکاسان ژاپنی را می‌شناسند، او تعدادی نام را ذکر کرد. در گذشته، معمولاً نام‌هایی مثل دایدو موریاما، نوبویوشی آراکی، شومئی توماتسو و شوجی اوئدا به ذهن مردم می‌رسید. اما این روزها، معمولاً همیشه به نام رینکو کاوائوچی هم اشاره می‌شود. شاید حتی بتوان گفت که، در حال حاضر، او ستایش‌شده‌ترین عکاس ژاپنی است.
‌
رینکو کاوائوچی. بدون عنوان، از مجموعه Ametsuchi، ۲۰۱۲
‌ برای کاوش عمیق‌تر در این باره که چرا عکس‌های او چنین تأثیری داشته، جواب ناگزیر و متفق‌القول معمولاً این است که عکاسی او نوعی ویژگی ژاپنی در خود دارد. بعضی‌ها می‌گویند که عکس‌های او از نظر سبکی به شعر هایکو می‌ماند. بدون شک، تشبیه هایکو را می‌توان برای آن دسته از عکاسانی به کار برد که به‌شکل ظریف و دلپذیری لحظات غیرمنتظره‌ی زمان—زندگی روزمره و رخداد..